Categorieën
20e eeuw Schrijvers

Jean Paul Sartre

En-soi and Pour-soi

En-Soi (being-in-itself, objective) vs. Pour-Soi (being-for-itself, subjective)

Sartre defines two types, or ways, of being: en-soi, or being-in-itself, and pour-soi, or being-for-itself. He uses the first of these, en-soi, to describe things that have a definable and complete essence yet are not conscious of themselves or their essential completeness. Trees, rocks, and birds, for example, fall into this category. Sartre uses pour-soi to describe human beings, who are defined by their possession of consciousness and, more specifically, by their consciousness of their own existence—and, as Sartre writes, by their consciousness of lacking the complete, definable essence of the en-soi. This state of being-for-itself is not just defined by self-consciousness—it would not exist without that consciousness. In Sartre’s philosophical system, the interplay and difference between these two manners of being is a constant and indispensable point of discussion.

From https://www.sparknotes.com/philosophy/sartre/themes/

Categorieën
20e eeuw Schrijvers

Jacques Prèvert

Pour toi mon amour
Je suis allé au marché aux oiseaux
Et j’ai acheté des oiseaux
Pour toi mon amour
Je suis allé au marché aux fleurs
Et j’ai acheté des fleurs
Pour toi mon amour
Je suis allé au marché à la ferraille
Et j’ai acheté des chaines
De lourdes chaines
Pour toi mon amour
Et puis je suis allé au marché aux esclaves
Et je t’ai cherchée
Mais je ne t’ai pas trouvée
Mon amour

Categorieën
19e eeuw Schrijvers

Victor Hugo II

Een van de sleutelfiguren, zo niet dé sleutelfiguur van de Franse literatuur in de 19e eeuw is Victor Hugo. In de literatuurgeschiedenis wordt hij doorgaans tot de romantische schrijvers/dichters gerekend, waar hij emblematisch voor is, maar in zijn latere carrière begint zijn werk meer realistische trekken te vertonen, waarbij er een terugkeer plaatsvindt naar een realistische beschrijving van het heden.

Hoewel de taal en de emoties in Les Misérables (1862) uit de Romantiek komen, is het onderwerp van de roman (armoede, een volksopstand in 1832, justitiële misstanden) Realistisch te noemen. De inspiratie hiervoor kwam duidelijk voort uit zijn andere belangrijke bezigheid: naast zijn carrière als schrijver was Hugo ook een invloedrijke politicus. In die hoedanigheid heeft hij trouwens meerdere keren het land moeten ontvluchten en hij is zelfs verbannen geweest. Op die manier heeft hij op vele plaatsen in Europa gewoond, waaronder op de Kanaaleilanden en in Luxemburg.

(Bron: Wikipedia)

Categorieën
Uncategorized

Franse literatuur

De 19e eeuw

De Franse literatuur van de 19e eeuw speelt zich af tegen een achtergrond van tumultueuze politieke ontwikkelingen. In de Franse geschiedschrijving begint de 19e eeuw omstreeks 1799, als Napoleon door middel van een staatsgreep een einde maakt aan de Franse Revolutie. Tijdens de revolutie is het literaire leven in het land volledig stilgevallen. Iedereen is in de ban van de Revolutie en de gebeurtenissen eromheen. Pas onder het bewind van Napoleon komt de literaire productie langzaam weer op gang. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de Romantiek, op dat moment de dominerende stroming in de rest van Europa, met een vertraging van een paar decennia aankomt in Frankrijk.

De romantische beweging kwam in Duitsland en Engeland omstreeks 1750 op gang. Ongeveer een halve eeuw later manifesteerde ze zich in Frankrijk. Een van de sleutelpersonen in het overbrengen van de Romantische thematiek naar Frankrijk is Madame de Staël. Zij werd door het Napoleontische regime uit Parijs verbannen; ze besluit Frankrijk te verlaten en door Europa te reizen. In Duitsland komt zij in aanraking met de Romantiek. De l’Allemagne (1813) is een loftuiting van de Duitse (Romantische) literatuur.

Een van de voormannen van de stroming was de literatuurcriticus Charles-Augustin Sainte-Beuve die in zijn verslagen van literaire bijeenkomsten op maandag (Les Lundis) onder anderen de Romantische esthetiek definieerde.

De rede en het realisme die tijdens de Verlichting zo hoog aan werden geslagen, hadden hun tijd gehad. De romantiek probeerde de realiteit juist te ontvluchten. Subjectiviteit, gevoeligheid en individualisme waren centrale thema’s. De vorm van schrijven werd steeds vrijer. De roman is de favoriete literaire vorm van de Romantische schrijvers: het is het genre dat aan de minste conventies dient te voldoen. Een andere bevrijding van vorm is bijvoorbeeld het poëtisch proza.

(Bron: Wikipedia)

Categorieën
Uncategorized

Etsen

Het proces van graveren met een naald op een koperen plaat.

De voorloper van de ets, de gravure, ontstond rond 1400 vanuit de wapensmederijen in Europa. In deze werkplaatsen brachten wapensmeden met scherpe beitels versieringen in harnassen en wapens aan. Als de gravure gereed was, werd ze opgevuld met een zwart email, niëllo, en werd er een nat vel papier overheen gelegd. De niëllo trok voor een deel in het papier en zo ontstond een afdruk in spiegelbeeld van de gemaakte gravure. Deze afdruk werd slechts voor één doel gebruikt: ze fungeerde als staalkaart voor het vakmanschap van de wapensmid. Dergelijke afdrukken vormden goed reclamemateriaal om nieuwe klanten te trekken. Het is dus niet verwonderlijk dat de gravure als reproductietechniek haar oorsprong vond in deze wapensmeden, aangezien de gebruikte techniek zeer gelijkaardig was. Pas in de 16e eeuw begonnen drukkers het proces te gebruiken.

In de periode van het ontstaan van de gravure ontdekte men dat metaal reageerde met een zuur of een base, waarbij het metaal werd aangetast. Hieruit ontstond de etstechniek, die ook steeds meer gebruikt werd in de boekdrukkunst.

(Bron: Wikipedia)

Categorieën
19e eeuw Schilders

Francois Flameng

(vertaling)

Francois Flameng (1856-1923) was een bekende Franse schilder tijdens het laatste kwart van de 19e eeuw en de eerste van de 20ste eeuw. Hij was de zoon van Leopold Flameng, een gevierd prentenmaker en ontving een 1e klas opleiding in dit vak.

Categorieën
19e eeuw Schilders

Francois Flameng

François Flameng (1856–1923) was a notable French painter during the last quarter of the 19th century and the first quarter of the 20th.[1] He was the son of Léopold Flameng, a celebrated printmaker, and received a first-rate education in his craft.

Work

Flameng initially received renown for his history painting and portraiture, and became a professor at the Academy of Fine Arts. He decorated such important civic buildings as the Sorbonne and the Opera Comique, and also produced advertising work. Flameng was granted France’s highest civilian honor, the Legion d’Honneur, and designed France’s first bank notes. He was also made an honorary Commander of the Royal Victorian Order in the 1908 Birthday Honours.

Flameng later received renown for his painting of World War I. He was named honorary president of the Society of Military Painters and an accredited documenter for the War Ministry. His work was displayed in the Hôtel des Invalides in Paris, as well as being reproduced in newsmagazines. At the time they were painted, Flameng’s war paintings were derided by many critics for being too realistic and not including heroic drama (although his paintings seem romantic to eyes which have seen photographs of genocide and nuclear war).

Most of his war paintings were donated to the Musée de l’Armée in 1920. In 1919 he was elected into the National Academy of Design as an Honorary Corresponding Academician.

Marriage, family and friends

Flameng married Marguerite Henriette Augusta Turquet (1863–?) at Neuilly-sur-Seine on 30 November 1881.[2] Their daughter Marie married the tennis star Max Decugis, whom Flameng also painted.[3]

François Flameng was a friend of John Singer Sargent, who painted his portrait, he also traveled with Jean-Léon Gérôme and Victor Clairin in Italy, and tutored Paul-Émile Bécat.

(Bron: Wikipedia)

Categorieën
19e eeuw

Victor Hugo’s engagement

Hugo maakte niet alleen naam als schrijver, maar ook als politiek denker. In de jaren veertig van de negentiende eeuw werd hij verkozen tot afgevaardigde in de Assemblée législative en de Assemblée constitutionnelle. Als politicus sprak Hugo zich onder meer uit tegen de doodstraf en voor de persvrijheid. Hij maakte zich hard voor de bestrijding van sociale ongelijkheid en stond bekend als een groot tegenstander van de monarchie.

Dit laatste bracht hem in 1851 in de problemen. In dat jaar greep Napoleon III de macht en werd een antiparlementaire grondwet ingesteld. Hugo stak zijn ongenoegen hierover niet onder stoelen of banken. Hij verklaarde de nieuwe keizer openlijk tot vijand van Frankrijk en riep de Fransen op in verzet te komen. Toen arrestatie dreigde, besloot de schrijver in ballingschap te gaan. Hij verbleef onder meer in Brussel en vestigde zich later op het Britse kanaaleiland Guernsey. Hoewel de keizer hem in 1859 amnestie verleende, zou Hugo hier tot 1870 blijven. Bij zijn terugkeer in Parijs werd de schrijver als held onthaald. Een poging om zijn politieke carrière weer op te pakken strandde echter.

(Bron: Historiek.net)

Categorieën
19e eeuw

Victor Hugo I

Victor Marie Hugo werd op 26 februari 1802 geboren in Besançon, een stad in het oosten van Frankrijk. Dit als derde zoon van Sophie Trébuchet en Joseph Léopold Sigisbert Hugo, een generaal die diende onder Napoleon. Vanwege het beroep van zijn vader reisde Hugo in zijn jonge jaren veel. Hij verbleef onder meer in Parijs, Napels en in Spanje, waar zijn vader drie provincies bestuurde. Het huwelijk van zijn ouders was slecht, onder meer doordat Sophie en Joseph er beiden een totaal andere levensovertuiging op nahielden. Vader beschouwde zichzelf als een atheïstisch republikein terwijl moeder een katholieke royaliste was. Vanaf 1813 leefden de twee gescheiden. Victor Hugo ging met zijn moeder mee naar Parijs, waar hij een opleiding volgde aan het Lycée Louis-le-Grand.

Als schrijver werd Hugo sterk beïnvloed door zijn landgenoot François René de Chateaubriand, romantisch dichter en schrijver en politicus. Wanneer Hugo precies besloot dat hij schrijver wilde worden is niet helemaal duidelijk. Wel is bekend dat hij op zijn veertiende al in zijn dagboek schreef:

“Je veux être Chateaubriand ou rien.” (Vert.: Ik wil Chateaubriand zijn of niets.)

(Bron: Historiek.net)